دست دادن با ترامپ!

سوال چیه؟

یکی-دو روز پیش، این سوال رو توی اینستاگرامم از ملت پرسیدم: به نظرتون شما با چند واسطه با ترامپ دست دادید؟ توی پرانتز: اگه فرد a با b دست بده و فرد b هم با c دست بده و فرد c هم با d، می‌گیم که a با دو واسطه با d دست داده.

 

خُب...

نمی‌دونم اولین عددی که به ذهن شما رسید چنده؛ ولی برای من عدد اولی که در خوش‌بینانه‌ترین حالت ممکن به ذهنم رسید 10 بود. پس برای این‌که حدسم رو امتحان کنم، شروع کردم به پیدا کردن رشته‌هایی که من رو به ترامپ می‌رسونه. شاید منطقی‌ترین کاری که می‌شه انجام داد اینه که دنبال افراد وسط رشته بگردیم. یعنی کسایی که از یه طرف می‌تونن با چند واسطه با ما دست داده باشن و از یه طرف دیگه با ترامپ. اولین کسی که به ذهنم رسید رئیس‌جمهور بود. به نظرتون ایشون با چند واسطه با ترامپ دست داده؟ یکی از مسیرها می‌تونه مسیر زیر باشه:

رئیس‌جمهور - وزیر امور خارجه - وزیر امور خارجه‌ی ایالات متحده - ترامپ

حالا باید می‌گشتم دنبال مسیری که من رو به رئیس‌جمهور متصل کنه. اولین مسیری که به ذهنم رسید، این بود:

من - رئیس آموزش‌وپرورش یزد - وزیر آموزش‌وپرورش - رئیس‌جمهور

خب! نتیجه چندان بد هم نشد. اولین رشته‌ای که می‌تونست من رو به ترامپ متصل کنه، رشته‌ای بود با 5 واسطه. نصف حدس اولیه‌م! اما شاید هنوز هم می‌شد این رشته رو کوتاه‌تر کرد. قبول دارید وزیر آموزش‌وپرورش و وزیر امور خارجه، بدون واسطه‌ی رئیس‌جمهور، با هم دست دادن؟ پس فعلن 4 واسطه:

من - رئیس آموزش‌وپرورش یزد - وزیر آموزش‌وپرورش - وزیر امور خارجه - وزیر امور خارجه‌ی ایالات متحده - ترامپ

شاید اگه بیش‌تر فکر می‌کردم می‌تونستم همین رشته رو کوتاه‌تر کنم، اما ترجیح دادم دنبال رشته‌های دیگه‌ای بگردم. دو-سه‌تایی پیدا کردم که بیش‌تر از 4 واسطه داشتن و در نهایت فقط سه رشته‌ی زیر موندن که مینیمم واسطه‌ها رو از آن خودشون کردن!

4 واسطه:  من - یکی از دوست‌هام - رئیس‌جمهور - وزیر امور خارجه - وزیر امور خارجه‌ی ایالات متحده - ترامپ

3 واسطه: من - یکی از دوست‌هام - رئیس‌جمهور - اوباما - ترامپ

3 واسطه: من - یکی دیگه از دوست‌هام - رهبر - پوتین - ترامپ

نمی‌دونم نتیجه‌ی کار برای شما هم به اندازه‌ی من جالب‌انگیرناک (!) هست یا نه، ولی خب بالاخره حقیقت اینه و انگار که من فقط با 3 واسطه تونستم با ترامپ دست بدم.

 

توضیحاتِ بیش‌تر!

شاید براتون سوال پیش اومده باشه که می‌شه این نتیجه رو به کل هم تعمیم داد یا نه. به نظر من بله! واقعن الآن توان و حوصله‌ی اثبات یا زدن مثال‌های فراوون رو ندارم، ولی ازم بپذیرید که در بدترین شرایط ممکن و در بدبینانه‌ترین حالت، هرکسی با 4 واسطه با ترامپ دست داده. (البته احساسم بهم می‌گه که با 3 واسطه رواله کلن!) مطمئنن با کمی تامل می‌تونید این رشته رو برای خودتون پیدا کنید. اگه نتونستید هم بگید من براتون پیدا می‌کنم! فقط اگه کسی هستید که با من دست دادید، خیلی تلاش نکنید، چون با توجه به توضیحات بالا مطمئنن با چهار واسطه با ترامپ دست دادید! (-:

فقط یه نکته‌یِ کوچیکِ دیگه مونده و اون هم اینه که تموم این رشته‌هایی که به ذهن من رسید، از یه سری مرد تشکیل شده بودن؛ و برای همین اگه خانوم باشید، یحتمل به یه‌دونه واسطه‌ی بیش‌تر نیاز دارید که خیلی راحت می‌تونه پدر، برادر یا همسرتون باشه. البته با فرض این‌که با دختر یا همسر وزرا و سیاسیون در ارتباط نباشید! (-:

 

جواب ملت چی‌ها بود؟

همون‌طور که گفتم، این سوال رو یکی-دو روز پیش، توی اینستاگرامم از ملت هم پرسیدم. اکثر جواب‌ها زیر 5 واسطه بود که نشون می‌ده تا حدودی قابل درکه این موضوع برای عموم. کم‌ترین واسطه هم مربوط به یکی از دوستان (اساتید!) بود که با دو واسطه‌ی رئیس موزه‌ی ملی ترکیه و جناب اردوغان تونسته بودن با ترامپ دست بدن. دو-سه تا از دوستان هم بودن که جواب‌شون بالای 50 واسطه بود که از همین‌جا به‌شون سلام می‌کنم! (-:

 

نتیجه‌ای باور نکردنی!

حالا با توجه به این وضعیت، به نظرتون ما با چند واسطه با همه‌ی انسان‌های زنده‌ی دنیا دست دادیم؟! اگه منی که این‌ور دنیا نشستم با 3 واسطه با ترامپ دست دادم، پس مردی که الآن توی خیابون چهل‌وچهارم بوینس‌آیرس روی صندلی‌ش توی حیات‌خلوت خونه‌‌ش نشسته و داره سیگار برگ می‌کشه هم یحتمل با 3 یا 4 واسطه با ترامپ دست داده. و این یعنی من حداکثر با 7 یا 8 واسطه با این آقا دست دادم! حالا شما به جای این آقا، خانومی رو در نظر بگیرید که روی تخت بیمارستان مریم مقدس برلین دراز کشیده، یا حتا پسربچه‌ای که الآن توی سنپطرزبورگ سوار اتوبوس مدرسه‌ش هست و داره برمی‌گرده خونه! و این یعنی ماها همه‌مون دیگه حداکثر با 8 یا 9 واسطه با کل مردم دنیا دست دادیم! چه چیزی هیجان‌انگیزتر از این! (-:

 

حرف آخر...

چندتا از پیام‌هایی که ملت در جواب این سوال برام فرستادن هم پرسیدنِ سوال‌های جدیدی بود که بیش‌تر جنبه‌ی طنز داشتن. از همین سوالِ قسمت قبل گرفته تا این‌که با «چند واسطه با اینشتین دست دادیم؟» و «با چند واسطه رونالدو رو بوسیدیم؟» (-:

 

پی‌نوشت‌ها

یک. حالا از همه‌ی این‌ها بگذریم، چه کیفی می‌کنه ترامپ اگه بفهمه فقط با 3 واسطه با من دست داده! ^_^

دو. من - دکتر گلشنی - عبدالسلام - یه فیزیک‌دان خوب قرن بیستم - اینشتین! فقط 3 واسطه! (-:

سه. به عنوان سوال آخر، به نظرتون با چند واسطه با حضرت آدم دست دادیم؟! :-؟

 

مردِ گاری‌چی

خروس‌خوانِ صبح، گاری را برمی‌داشتیم و می‌زدیم بیرون. دو سال از من کوچک‌تر بود. سوارش می‌کردم و می‌دویدم توی کوچه‌پس‌کوچه‌های خاکیِ روستا. خانه‌های خشت‌وگلی را یکی‌یکی رد می‌کردیم و می‌رسیدیم به دیوارِ بلندِ باغ‌هایی که عطر بهارنارنج را تا فرسنگ‌ها آن‌طرف‌تر می‌پراکندند. به این‌جا که می‌رسیدیم آغوشش را برای طبیعتِ روبه‌روی‌مان باز می‌کرد و می‌گفت: «بدو علی! تندتر برو...» و من هم به حرفش گوش می‌دادم و تمام توانم را در پاهای کوچکم جمع می‌کردم و با بیش‌ترین سرعتی که از یک پسر هشت نه ساله برمی‌آید، گاری را به جلو می‌راندم. می‌رفتیم و می‌رفتیم. بی‌هدف و بی‌مقصد. بی‌حسرت و بی‌مقصود. می‌خندیدیم و صدای قهقهه‌های‌مان را می‌رساندیم به آن‌طرفِ آسمانِ تاریک و روشن، به آن‌طرفِ ابرهایِ پاره‌پاره، به آن‌طرفِ کوه‌هایِ بدقواره. می‌رفتیم و می‌رفتیم. می‌رسیدیم و نمی‌رسیدیم. کنار چشمه‌ی بالادستی می‌ایستادم. بی‌درنگ می‌پرید از گاری پایین و می‌دوید سمت آب. دست‌هایم را روی زانوهایم می‌گذاشتم و نفس‌نفس می‌زدم. دست‌هایش را روی سنگ‌ریزه‌های داخل آب می‌گذاشت و هوای بهار را نفس می‌کشید. تا طلوع آفتاب می‌نشستیم کنار چشمه و بعد، خنده‌ها و دویدن‌ها و گاری‌سواری‌های‌مان را ادامه می‌دادیم.

صبح‌های من و خواهرم، زهرا، این‌گونه می‌گذشت. صبح‌هایی که برای ما بود. صبح‌هایی که خورشید از سروصدایِ دو نوباوه بالا می‌آمد و می‌نشست به نظاره‌کردن‌شان. صبح‌هایی که پرندگان روی شاخه‌های درخت‌های نارنج می‌نشستند و نظاره‌گر شور و اشتیاق خواهر و برادری بودند، رها. حالا از آن روزها هفتاد سال می‌گذرد؛ اما بیست‌ودو سال است که زهرا دیگر نیست. این روزها فقط من مانده‌ام و گاری‌‌ای خسته. گاری‌ای که دیگر نای تند رفتن ندارد. گاری‌ای که سال‌هاست کوچه‌باغ‌هایِ خاکیِ روستا را با آسفالت‌ِ داغِ خیابان‌هایِ شهر عوض کرده. این روزها دیگر نه صبح‌هایش برای من است و نه ظهرهایش؛ نه غروب‌هایش برای من است و نه عصرهایش. این روز‌ها فقط دل‌خوشم به شب‌های تاریک، تا یکی از آن‌ها بیاید و مرا در آغوش بکشد و بشارت صبحی را بدهد، بدیع و بکر.

 

عکس از علی صادقی

la giornata delle ragazze

احتمالن اگه به جای امروز، روز تولد مریم میرزاخانی رو به عنوان روز دختر می‌ذاشتن، همین دوستانی که الآن دارن در مورد غلط بودنِ نفسِ نام‌گذاریِ همچین روزی فلسفه‌ها می‌بافن و قضیه رو تا می‌تونن می‌پیچونن و سوال‌ها مطرح می‌کنن، به سادگی این مناسبت رو گرامی می‌داشتن و اون روز رو فرصت خوبی برای اعتلای مقام و رسیدگی به مشکلات دختران این مرز و بوم می‌دونستن! به برکت همین زمان قسم! :-|

 

بعدن‌نوشت: ممنون از Fa Ella بابت تذکرشون من بابِ اصلاح عنوان!

‌‌تیلیویزیون!

خونه‌مون طبقه‌ی هشتمِ یه ساختمون پونزده طبقه هست. چند روز پیش، سوار آسانسور شدم و دکمه‌ی پارکینگ دوم رو زدم. یه نفر توی طبقه‌ی پونزدهم هم آسانسور می‌خواست. آسانسور رفت بالا. مرد جوون به محض سوار شدن، سلام کرد و دکمه‌ی هم‌کف رو زد و موهاش رو توی آینه‌ی پشتی درست کرد و پرسید:

+ آقا شما نصاب سراغ ندارید؟

- نه والا!

+ (با تعجبی وصف‌ناشدنی!) چیکار می‌کنید پس؟!

- از این داستان‌های دیجیتال داریم!

و بعد بنده خدا شروع کرد به نطق کردن با این مضمون:

+ یعنی می‌شینید تلویزیون ایران رو می‌بینید؟! بابا این‌ها یه مشت دروغ‌گو ان! برنامه‌ی درست و حسابی هم نداره که. نشینید پای حرف‌های این‌ها. واقعن نمی‌دونم چرا هنوز کسایی هستن که تلویزیون ایران رو می‌بینن...

و چه و چه و چه! تموم این مدت لب‌خندی روی صورتم نشسته بود و داشتم نگاهش می‌کردم. تا برسیم به هم‌کف، غر زدن‌های اون هم تموم شد. در آسانسور که داشت باز می‌شد، با لحن ساده‌ای بهش گفتم:

- ما کلن زیاد تلویزیون نمی‌بینیم! (-:

طرف یه کم جا خورد و خندید و رفت بیرون! تا دو طبقه‌ی دیگه برم پایین فقط خندیدم!

 

پی‌نوشت1: سفید و سیاه مطلق نداریم. همه‌کس و همه‌چیز خاکستریه. ولی مطمئنن داریم کسان و چیزانی (!) که به سمت سفید یا سیاه مطلق میل می‌کنن...

پی‌نوشت2: من در مقامی نیستم که در مورد درست یا غلط بودن حرف این فرد قضاوت کنم، ولی با کسی که مشخصه داره تقلید کورکورانه می‌کنه و عوام‌گونه حرف می‌زنه و به خودش هم حق می‌ده که مردم رو هدایت کنه، باید همچین رفتاری کرد! چه درست بگه و چه نادرست. بلد باشیم فکر کنیم!

 

بیستِ منهایِ یک

ده سال نخست زندگیم که بچه بودم و به بازی گذشت. ده سال دوم اما از وسط‌هاش کم‌کم شروع کردم به فهمیدنِ زندگی و دیدن رنگ‌های سیاه و سفیدش و ترسیم هدف‌هام و حرکت به سمت‌شون و شکل‌دادن به اعتقاداتم و تلاش برای دونستن این‌که کلن با خودم چندچندم و چندچند باید باشم و پرسه زدن میون ورقه‌های کاهی کتاب‌هام و نوشتن از زمین و زمان و داشتن تجربه‌های جدید و رفتن و ایستادن و برگشتن و اشتباه کردن و اشتباه نکردن و یاد گرفتنِ نگاه کردن به آینده و یاد گرفتنِ نگاه نکردن به نگاه‌های مردم و در لحظه زندگی کردن‌ها و امتحان شدن‌ها و کوتاه اومدن‌ها از برخی اصول و پایبندی به بقیه‌شون؛ و خلاصه‌ی همه‌ی این‌ها: شناختِ خودم! البته هنوز خیلی کارها و حرف‌ها و سفرها و کلمه‌ها دارم برای انجام دادن و گفتن و رفتن و نوشتن. امیدوارم توی این یک سالی که تا آخر دهه‌ی دوم زندگیم وقت دارم، بتونم به مقدار خوبی‌شون برسم...

و اما دهه‌ی سوم، که انگار خیلی زود می‌گذره. شاید به خاطر این‌که بزرگ‌ترین تغییرات زندگی آدم‌ها توی این دهه اتفاق می‌افته. شاید به خاطر این‌که آدم‌ها توی این دهه بیش‌تر از قبل با زندگی سرشاخ می‌شن و باهاش می‌جنگن و دوستی می‌کنن. واقعیت اینه که سالِ پیش، همین موقع، واقعن احساس پیری می‌کردم! نمی‌خواستم بگذره. شاید از بزرگ شدن می‌ترسیدم. شاید چون دوران خوبی بود؛ و هست. شاید چون وقتی به خاطرات گذشته‌ام نگاه می‌کردم، حس دوریِ زیادیِ بهم دست می‌داد. اما الآن... الآن از این بزرگ شدن نمی‌ترسم. نگران هستم، اما نمی‌ترسم. شاید چون بسیار نزدیکم به دهه‌ای که دهه‌یِ تفکر و ساختن و تلاشِ بیش‌تره. دهه‌ی شکل‌گیری زندگی... 

دوشنبه، 18ام تیرماهِ 19+1378

 

صبحِ نخستین شنبه‌یِ تابستونِ بنده

حدود ساعت 4 صبح رسیدم اصفهان. توی اتوبوس دو ساعتی خوابیده بودم و برای همین خیلی خوابم نمی‌اومد. تا الآن، که ساعت 10وخورده‌ای باشه، به بازی کردن slither.io و آماده کردن صبحونه و تموم کردن ابوالمشاغلِ نادر ابراهیمی و از همه مهم‌تر، درست و راست کردن کتاب‌خونه‌ام و اضافه کردن کتاب‌های جدیدی که توی ده ماه گذشته از تهران خریدم و چینش دوباره‌‌شون گذشت. بعد از پنج سال، قفسه‌ی المپیادم رو کلن خالی کردم و کتاب‌های داخلش رو گذاشتم توی کمد. کتاب‌های ایرانی و خارجی رو جدا کردم و به ترتیب توی ردیف‌های دوم-راست و سوم-چپ گذاشتم‌شون. کتاب‌های هر نویسنده کنار هم. ردیف نخست هم به ترتیب از راست به چپ، برای کتاب‌های شعر و دانش‌گاهی‌ئه. دوم-چپ کتاب‌های علمیِ عمومی‌ئه و سوم-راست هم کتاب‌های نشر آموت. ردیف چهارم هم اختصاص داره به کتاب‌هایِ از اون سه ردیف رونده و از دلِ من مونده! (-: چپی‌ها برای دورانِ طفولیت‌ن و راستی‌ها هم از هر دری سخنی!

پی‌نوشت:

+ خوب انرژی داری‌ها!

- دیگه دیگه (-:

 

سعدآباد

دیروز ساعت 8:15 صبح از خواب‌گاه زدم بیرون و 4:30 بعدازظهر برگشتم و تمام طول این مدت رو یا توی مترو بودم، یا سوار تاکسی، یا داشتم توی کاخ سعدآباد قدم می‌زدم! تجربه‌ی خیلی خوبی بود. از هوای اون منطقه هم که نگم براتون. از زیباییِ بی‌نظیرِ محوطه‌اش هم. فقط این‌که دیدن کلِ مجموعه خیلی وقت می‌بره. نصفش من رو حدود 5ونیم ساعت مشغول کرد.

اما به‌جایِ ذکر جزئیات، صرفن چند نکته:

1. خیلی دلم برای رضا پهلویِ پسر می‌سوزه. حق می‌دم به‌ش که بخواد دوباره برگرده و شاه ایران بشه. واقعن معلومه که دوران نوجوانی و اوایلِ جوانیِ بسیار بسیار شاخی داشته. از لحاظ داشتنِ تجربه‌های مختلف. از خلبانی و شکار گوزن و بازی توی تیم فوتبالِ تاج گرفته تا دیدار با سیاست‌مداران بزرگ اون زمان و هدایای مختلفی که سردمدارانِ بقیه‌ی دنیا براش می‌فرستادن؛ خیلی هم خاص و ویژه! من هم بودم دوست نداشتم این‌ها رو بذارم و برم (-:

2. قدرت، قدرت، قدرت! یگانه چهار حرفی که به تنهایی کافی‌ست برای توجیهِ هرچه که هست!

3. و فرح که مجبور شد یه گنجینه‌ی عظیمی از لباس‌هاش رو بذاره و بره! خیلی هم دردناک (-:

4. و تابلوهای بی‌نظیرِ محمودِ فرش‌چیان. تا وقتی می‌شه از این‌جور کارها ساخت، مدرن‌آرت و این مسخره‌بازی‌ها چیه دیگه آخه :-|

5. حس جالب و غریبیه که بدونی جایی که ایستادی، احتمالن یه زمانی جیمی کارتر ایستاده بوده و داشته با محمدرضا خوش‌وبش می‌کرده! نه این‌که این‌قدر ساده‌نگر باشم که این دون‌موضوع افتخار باشه برام، بلکه به دلیلِ این‌که به‌م نشون می‌ده چرخیدن چرخِ روزگار رو؛ که چه خوب همه‌مون ماکسیمم و مینیمم خودمون رو تجربه می‌کنیم. بی‌بروبرگرد...

6. پسرم! توی اون هوای دل‌پذیر، روی صندلی‌ای راحت، نشستی و کیک و آب‌طالبی‌ات را خوردی و کتابت را خواندی؟ دیگر همه‌چیِ دنیا تکراری‌ست!

7. همین...

 

 

صرفن برای ثبتِ چند ساعتِ عادیِ بعد از طوفان...

ریاضی‌فیزیک 1 و اندیشه 1 و اسمش‌رونبر و فیزیک 3یِ شنبه و یک‌شنبه و دوشنبه و سه‌شنبه هم تموم شدن؛ مثل ریاضی 2 و معادلات؛ مثل ترم دوم! برسیم به آسودگی بعد از طوفان. به همین سادگی...

صرفن برای ثبتِ چند ساعتِ خوبِ قبل از طوفان!

پنج‌شنبه، 7 تیرماه 1397، ساعت 3:59 بامداد، تهران، خواب‌گاه طرشت 3

بعد از خوابِ عجیبِ «خواباخواب» دیدم که واقعن نمی‌شه توی خواب‌گاه موند. حس می‌شد که باید حال و هوایی عوض کنم. تنها انتخاب من هم در چنین مواقعی همیشه انقلاب بوده و هست. اسم سه-چهارتا از کتاب‌هایی که می‌خواستم رو رویِ یه برگه نوشتم. آماده شدم و راه افتادم به سمت مقصد. قدم زدن توی خیابون انقلاب از معدود کارهایی‌ئه که همیشه دوست‌ش داشتم. شلوغی و روحِ زنده‌بودنی که داره خودبه‌خود حال آدم رو خوب می‌کنه. اون‌جا همه‌چی برای من آشناست و از دیدن‌شون لذت می‌برم. از کتاب‌فروشی‌ها و مغازه‌هایِ شیک و داغون گرفته، تا دست‌فروش‌ها و ملتی که توی گوش‌ت از پایان‌نامه و مقاله داد می‌زنن، و تا خودِ خودِ مردم. همه‌ی این‌ها به‌علاوه‌ی نعمت ورق زدن کتاب‌های مختلف، واقعن یعنی خودِ خودِ زندگی...

خیلی احساسی نکنم قضیه رو دیگه! از متروی میدون انقلاب که اومدم بیرون، یک‌هو محمدامین (صادقیان) رو دیدم! از معدود بچه‌هایی که توی خواب‌گاه باهاشون ارتباط نزدیک دارم. با دو نفر دیگه از بچه‌ها چند ساعتی انقلاب رو گشته بودن. به‌خاطرِ آب‌طالبی‌ای که دستش بود کمی اذیتش کردم و یه نگاهی هم به کتاب‌هایی که خریده بودم انداختم. سه تا از کتاب‌های آوینی. می‌خواست راه بیفته سمتِ خواب‌گاه که برنامه‌ام رو به‌ش گفتم و اون هم که همیشه از خداخواسته‌اس! (-: راه افتادیم. دو تا از کتاب‌هام رو توی کتاب‌فروشیِ اول خریدم. کتاب‌فروشی دوم اما بسیار جالب‌انگیرناک بود! دیدم که آقای کتاب‌فروش همش حواس‌ش یه جایِ دیگه‌اس و سریع می‌خواد جوابم رو بده و بره سمتِ آخرِ مغازه. معلوم بود خودش هم خجالت کشیده! حواسم که جمع شد دیدم که صدای فوتبال میاد. آلمان و کره‌ی جنوبی. خلاصه که آقای کتاب‌فروش نتونست تاب بیاره و عذرخواهی کرد و رفت آخر مغازه، پشتِ تلویزیون و خانم کتاب‌فروش کارمون رو راه انداخت. دو تا از کتاب‌های حسین صفا رو می‌خواستم که گفت نداریم و پس فرستادیم و بعد اضافه کرد که کیه این حسین صفا که این‌قدر طرف‌دار داره! من هم با خنده گفتم شاعرِ ترانه‌هایِ محسن چاوشی! یه بحث کوتاهِ زیرِ یک دقیقه‌ای هم حول این موضوع شد و بعدش حساب کردم و زدیم بیرون. چند قدم بعد دیدم که انگار کیف‌پولم رو جا گذاشتم. برگشتم به سمت کتاب‌فروشی که خانم کتاب‌فروش رسید بهم. تشکر کردم و راه‌مون رو ادامه دادیم...

نزدیکی‌های غروب آفتاب بود. محمدامین پیشنهاد داد که بریم یکی از کافه‌های نزدیک فلسطین برای شام. اول یه کم در مورد اردرِ پولی که باید خرج کنیم چک‌وچونه زدیم؛ بعد هم این موضوع پیش اومد که شاید اصلن جوش موردِ پسند من نباشه! (-: بالاخره هرطور بود راضی‌م کرد و رفتیم. بازی هنوز تموم نشده بود و کافه پُرِ پُر بود. چند دقیقه‌ای دم در منتظر موندیم تا دقیقه‌های آخر بازی هم گذشت و کره‌ی جنوبی هم دو تا گل زد و ملت کم‌کم از جاشون بلند شدن. رفتیم و روی میز کنار راه‌پله نشستیم. منو، که روی یه پارچه چاپ شده بود، رو آوردن. اسم غذاهایی که سرو می‌کردن عالی بود! از پالپ‌فیکشن (اثر برادر ارزشی‌مون تارانتینو!) گرفته تا هری‌پاتر و روبرتو کارلوس و چه و چه و چه (-: البته خوبیِ قضیه این‌جا بود که خیلی‌خیلی باحوصله به سوال‌هات جواب می‌دادن و محتویات هرکدوم رو قشنگ برات می‌شکافتن! یدونه پالپ‌فیکشن و دو تا نوشیدنی سفارش دادیم. پولِ خوبی می‌گرفتن، ولی خب حقیقتن همچین چیزهایی نخورده بودم تا حالا!

نکته‌ی جالب قضیه هم این‌جا بود که یه ملت زیادی بودن که شفاهی سفارش می‌گرفتن و خودشون برات چیزی که می‌خواستی رو می‌آوردن. آخرِ کار وقتی رفتیم پایِ صندوق و حساب‌مون رو پرسیدیم، یارو (که بسیار هم خوش‌برخورد بود!) خیلی سریع و بدونِ مکث گفت که فلان داشتید و بهمان و بیسار و اینقدر هزار تومن! دو نفری تعجب کردیم! محمدامین پرسید که چطوری این‌قدر سریع فهمیدید ما چی داشتیم! یارو هم با خنده گفت بالاخره بچه‌ها میان می‌گن (-: خلاصه که اومدیم بیرون و اسنپ گرفتیم و راه افتادیم سمتِ خواب‌گاه و تمام طولِ مسیر هم (مثل قبلش) به بحث گذشت و بحث و بحث...

 

پنج‌شنبه، 7 تیرماه 1397، ساعت 8:09 صبح، تهران، خواب‌گاه طرشت 3

شب حدود ساعت 1ونیم خوابیدم و حدود 3ونیم خودبه‌خود بیدار شدم. تا 5ونیم به نوشتن قسمت قبلی و ابوالمشاغلِ نادر ابراهیمی گذشت. همون حدودها بچه‌ها رو برای نماز بیدار کردم. قرار بود با اسی (بخوانید: امیر اسفندیارپور. نقش مکمل مرد خواباخواب!) بریم آزادی. محمد رو هم راضی کردم و سه نفری حول‌وحوش 6ونیم راه افتادیم. کمی دیر شده بود. روزهایی که تنها می‌رم دیگه حداکثر 5ونیم راه می‌افتم. خورشید بالا اومده بود و هوا هم حسابی گرم بود. رسیدیم آزادی و کمی دورش گشتیم و برگشتیم و رفتیم دیزی‌سرای طرشت برای صبحونه! بچه‌ها به صورت وحشت‌ناکی مجذوب محیطش شده بودن. بیش‌تر به‌خاطرِ عکس‌های قدیمی و خفنی که به در و دیوار بود. از املت‌ش هم که چیزی نمی‌گم؛ قبلن نوشتم! همین.

 

پی‌نوشت: این بود خلاصه‌ی آخرین ساعت‌های آزادیِ بنده تا پنج روزِ دیگه. چهارتا امتحان توی پنج روز (که اون یه روز هم جمعه‌ی فرداست!) می‌دونید یعنی چی یا بیش‌تر توضیح بدم؟! (-:

 

در مسیرِ آزادی!

متن برگه: لطفن صندلی‌ها را برندارید. برای استراحت ره‌گذران گذاشتیم.

خواباخواب

از امتحان برگشته‌ام و دراز کشیده‌ام روی تختم. خوابم برده است. در حال خواب دیدنم. از طرف دبیرستان رفته‌ایم اردو. اتوبوس می‌ایستد و پیاده می‌شویم. از کوهی که همان نزدیکی‌هاست بالا می‌روم. بچه‌ها صدا می‌زنند «برگرد؛ می‌خواهیم عکس بگیریم.» می‌پرسم «شیبش زیاده، سُر بخورم؟» جواب مثبت می‌دهند. روی خاک‌ها سر می‌خورم پایین. هوا گرم است. سمت راستم بچه‌ها در حال عکس گرفتنند و سمت چپم فواره‌ی آبی از سطح زمین بالا می‌زند. اول می‌روم زیر فواره‌ی آب تا عطشم برطرف شود و بعد می‌روم بین بچه‌ها برای عکس. این‌جاست که داخلِ خواب، از خواب می‌پرم و می‌بینم که روی تختم هستم و یکی از دوست‌هایم (که خواب‌گاهی نیست) داخل اتاق‌مان است. روی تخت می‌نشینم و با خنده خطاب به‌ش می‌گویم «چرا همیشه وقتی می‌خوابم، نیستی و وقتی بیدار می‌شم، هستی؟!» از روی تخت بلند می‌شوم. با هم دست می‌دهیم و کمی صحبت می‌کنیم. بعد از چند دقیقه می‌روم تا چای درست کنم. دوباره این‌جاست که از خواب می‌پرم و می‌بینم همان دوستم داخل اتاق‌مان است! در واقعیت. از روی تخت برمی‌خیزم و می‌روم سمت‌ش و می‌پرسم که از چند دقیقه پیش تا حالا حرفی زده یا نه. جواب منفی می‌دهد. عجیب است. غریب است. خواب در خوابم را برایش تعریف می‌کنم. او هم تعجب کرده است. شاید الآن موقع این است که چای درست کنم...

 

پی‌نوشت1: گیجم! آن‌قدر گیج که وقتی برگشتم تا همین متنِ بالا را دوباره بخوانم، دیدم کلی غلط املایی و نگارشی دارم.

پی‌نوشت2: عنوان بر وزن «رنگارنگ» است!