امید ظریفی

می‌خواهم بی‌تکلّف بنویسم این رقعه را شازده! شاید تفاوتِ حک شدن داخل صفحات تاریخ با فراموش شدن از آن، همین باشد. همین که، شاید «قهرمانانه باختن» مایه‌ی مباهات باشد، که هست، اما هنوز هم «بردن» طعم دیگری دارد. درست است که «قهرمانانه باختن» صد پله برتر از «باختن» است، اما هنوز یک قدم دارد تا به «بردن» برسد. «بردن» یعنی پیروزیِ بدون قید و شرط. «بردن» یعنی کاری کنی که برای پیروزی، فقط نگاهت به خودت باشد، و نه دیگران. باید قبول کنیم کسانی که قهرمانانه می‌بازند، درست است که ضعیف نیستند، اما به اندازه‌ی کافی هم قوی نیستند.

همه‌ی این‌ها را شنیدی، حالا باید بگویم تنها در یک صورت است که «قهرمانانه باختن» افتخار دارد، و آن هم این است که به آن افتخار نکنی. افتخار نکنی و بجنگی برای «بردن»‌های آینده... آری شازده‌جان! آن‌قدر قوی باش که «قهرمانانه باختن» برایت معنی نداشته باشد...

به وقتِ باختی قهرمانانه

روسیه، 2018