امید ظریفی

نقل است که قدیم‌الایام بزرگی را گفتند: موسیقیِ بی‌ساز به چه ماند؟ گفت: به کبابِ بی‌پیاز! القصه نمی‌دانم چرا هرچه پای این مکعبِ ملون می‌نشینم، دیده‌ام به شکل و شمایل یک آلت موسیقی هم مزین نمی‌شود. حالا پیانو و ویولون که آن‌وری هست یک چیزی، ولی کمانچه و چنگ و تار و دوتار و سه‌تار و کلن هر «چیزتار»ی [البت به غیر از گیتار!] که دیگر برای خودمان است. دیگر با این‌ها چرا عناد دارند، حکمن ایزد می‌داند. باری دیروز قضیه را به داود زرشکی گفتم. قرار شد الساعه دم و دستگاهی برایمان بیاورد که این چیزها را هم بشود داخلش دید. نمی‌دانم چرا دم صبحی خبرش را آوردند که نظمیه دم و دستگاه را قلع و قمع کرده و خود داود را هم اسیر! تو نمی‌دانی چرا شازده؟!