داود زرشکی، دو بار نبش بازارچه زده زیر آواز، صدایش می‌کنند خواننده. احمد سرمه‌ای، روی دیوارهای محله تیر و پنجِ برعکس می‌کشد، صدایش می‌کنند نقاش. محمود نوک‌مدادی، روزی دو ساعت توی نگهبانیِ مجمتعِ فَکَسنیِ سر کوچه مگس می‌پراند، صدایش می‌کنند بادیگارد.
آن‌وقت به ما که به غایت جان کنده‌ایم، نجوم و حساب خوانده‌ایم، دانشگاه رفته‌ایم و فول‌تایم در محضر بزرگان تلمذ کرده‌ایم، می‌گویی پسره‌ی بی‌عرضه! عیبی ندارد شازده! از همان بانگِ عظیم، بخت ما سمت زرشک‌آباد بود.
مردک با آن همه دبدبه و کبکبه، منفردن بلند شده آمده روی صحنه و از بر نطق می‌کند که "با همگان به سر شود، با تو به سر نمی‌شود!" خب آخر نمک‌به‌حرام، شیخ‌مان جلال‌الدین در گور لرزید با این شعرخوانی‌ات. اهل قسم بستن به در و دیوار نیستم؛ ولی جان تو نباشد، به جان خودم، دنیایی دارم عقب این مصرع.
راستی دم‌غروبی برایت پرتقال پوست کندم شازده. پلاسید! کجایی؟
این جماعت زپرتی امشب، به رسم هر سال‌شان، در آخرین سَتِردِی مارچ، کلهم اجمعینِ فانوس‌های خودساخته‌شان را خاموش می‌کنند. یحتمل عقب این فکر می‌کنند که دارند به این گردونه‌ی خاکی و سپهرش احترام می‌گذارند. این‌ها اگر عاقل بودند، عوض این مسخره‌بازی‌ها، فانوس دل‌شان را خاموش می‌کردند شازده؛ تو بمیری بیشتر تاثیر دارد!
#ساعت_زمین
به شعرا بگو آن‌قدر در ستایش بهار، آگراندیسمان نکنند شازده! ... دیده‌ایم! گل و بلبل و شکوه و شکوفه‌اش سر جمع، به یک غروب خیس و خش‌دار پاییز نمی‌رسد...
ولی باز هم به رسم ادب، مبارکت باشد این ساعات شازده!
میفرماد:
اگر ظرف مرا بشکست لیلی
چرا با دیگرانش بود میلی؟ (-:
مجنون را گفتند: قرآن بخوان.
خواند: سُبْحَانَ الَّذِی أَسْرَى بِعَبْدِهِ لیلا!
